Zapanjujuća je današnja aktuelnost jezičke ali i društvene i istorijske studije Meše Selimovića „Za i protiv Vuka“. Vječita polemika suprostavljenih shvatanja o jeziku i pravopisu u posvećenom esejističkom pristupu Meše Selimovića oslikava etički stav i permanentno interesovanje za pitanja jezika i kulture u odnosu na profani jezik i „seljačku“ Vukovu jezičku „standardizaciju“. Argumentovano, u sumornoj rekapitulaciji vekovnih podeljenosti, pitanje osnovnog književnog medijuma problematizuje pitanje stila i složenosti sveukupnog života i unutrašnjeg identiteta stvari i pojava u odnosu opšte celine i ruralnu vukovsku živopisnost. Pitanja jezika su uvek bila osnovni indikator društvenih promena i za ta pitanja tektonskih duhovnih kretanja Meša Selimović pokazuje suptilan sluh i znanje čoveka koji ne prihvata jezik isključivo kao sredstvo neposredne komunikacije, već kao vrhunac duhovne vertikale, nacionalnog i kulturnog identiteta.